Plum Village, een kijkje in een andere wereld

Hoe kunnen we onszelf van het innerlijk lijden bevrijden, in staat zijn die gevoelens toe te laten die vaak al jaren verstopt zijn? Hoe kunnen we een zorgeloos leven leiden? Zenmeester Thich Nhat Hanh is ervan overtuigd dat de antwoorden gevonden kunnen worden in een mindfulness leven.

Een volledige dag meebeleven te midden van de internationale boeddhistische gemeenschap die in 1982 door Thich Nhat Hanh werd gesticht, stond al heel wat jaren op mijn bucketlist. Plum Village, Village des Pruniers. De naam is afgeleid van de pruimenboomgaarden die rondom de kloosters zijn aangeplant. Tijdens speciale dagen die de ‘journées de pleine conscience’ worden genoemd, worden de poorten vanaf 9 uur opengezet voor bezoekers van buitenaf.

In verbinding

Ze hield van de lente, de bergen en de zee. Mijn zus. Vandaag zou ze 56 zijn geworden. Vroeger noemde zij mij wel eens gekscherend haar ‘para-zusje’ refererend naar mijn helderziende talenten. Als er iets onverwacht gebeurd was, kon ze wel eens grappend zeggen: ’Dát wist jij toch allang Kitty.’ Op een bepaald moment vroeg ze zich af of en wie haar zouden opwachten als ze er op een dag niet meer zou zijn en vroeg mij hoe ik daarover dacht.

Niemand weet hoe laat het is

Philo Ongering was een goede vriendin van mij. Zij was 39 toen ze het bericht kreeg dat ze longkanker had en de artsen haar aangaven dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Zoals ze destijds zelf zei: ‘Ze kon de toekomst nog zien, andere mensen er zien lopen, maar er zelf alleen maar tussen de spijlen door naar tasten’. *

Ik heb eindeloze gesprekken met haar gevoerd over thema’s rondom doodgaan. ‘Of ze er bang voor was?’ ‘Wat ze nog wilde doen in de tijd dat ze nog zou leven?’ en ‘Of ze geloofde in een leven na haar dood’. Philo was stellig op de laatste vraag. ‘Nee, als je dood gaat, is er niets meer en ik wil er nu nog uithalen wat erin zit’. En dát deed ze!

Het verdwenen zelf

Mijn zus was niet zo’n makkelijke prater en om te weten hoe het echt met haar ging en wat ze werkelijk voelde, was te vergelijken met het oplossen van een moeilijk kruiswoordraadsel. In ons contact van de afgelopen jaren kwam het veelvuldig voor dat ze mij een link stuurde zonder een tekst erbij of met weinig woorden.

Een indrukwekkend afscheid

In december vorig jaar schreef ik mijn laatste blog ‘loslaten’ toen ik blij was dat mijn zus Nicole weer terecht was. De periode die daarop volgde was intens. Intens omdat ze in februari wederom vermist werd. Intens omdat het op dat moment zo hard vroor en niemand haar kon vinden.

Loslaten

Gelukkig, gelukkig, mijn zus is sinds vandaag weer terecht. Ik slaakte vanochtend een zucht van verlichting. Waar ze is geweest, waar ze aan heeft gedacht, wie ze heeft ontmoet, wat ze heeft gezien, hoe het nu met haar is en wat er voor haar in de toekomst is weggelegd? Vragen waar ik waarschijnlijk nooit antwoord op zal krijgen. Dat hoeft ook niet. Mijn allergrootste zorg was dat ze toch zou besluiten dat het leven voor haar geen zin meer zou hebben. Nu denk ik dat er in ieder geval nog kansen zijn, dat ook voor haar de juiste hulp op het juiste moment kan komen.

Tijd om te delen

En daar sta je dan op een zaterdagochtend om half negen als eerste voor de kerk van een van de kleine dorpjes bij ons in de buurt, Campagnac-les-Quercy. Wachten totdat de ‘salle de fête’ van het gemeentehuis opengaat. Vijf minuten later letterlijk en figuurlijk een warm ontvangst in een ruimte waar oude deuren straks lange tafels worden.

De Bonave-trilogie

De Nederlandse schrijfster Tineke Aarts woont en werkt sinds 2002 in de Lot en heeft inmiddels twee boeken op haar naam staan. Twee romans over liefde, vriendschap, vertrouwen en verraad tegen de achtergrond van de roerige Franse geschiedenis in de wijnbouw.

Depressie, het ziek zijn van deze tijd

Iedereen zit wel eens wat minder lekker in zijn vel. En met name in tijden zoals deze waarin de spanning op wereldniveau stijgt, er steeds meer onwaarheden en leugens in de buitenwereld én in je binnenwereld het daglicht zien, kan een overweldigend gevoel van somberheid naar boven komen. Het ‘ik kan er toch niets aan doen gevoel’ kan juist dan overheersend worden.

‘Le petit Prince’

Onze buurman en zijn vrouw zijn gastoudergezin voor ontspoorde jongeren. Buiten de gebruikelijke schoolvakanties om zijn we gewend dat er dagelijks een of twee jongeren         ‘s ochtendsvroeg op het landweggetje naast ons huis naar de parkeerplaats in Marminiac lopen waar de schoolbus hen naar hun ‘collège’ of ‘lycée’ in het dichtstbijzijnde dorp of stad vervoert.

Maak gebruik van je zelfgenezende vermogens

Praten tegen je huisdieren is normaal, praten tegen je planten al wat minder. Praten tegen je cellen om jezelf genezend vermogen aan de spreken is voor veel mensen nog de ‘ver van hun bed show’. Toch zeker de moeite waard om uit te proberen. In dit artikel een praktijkvoorbeeld met tips, een andere effectieve zelfhelingsmethode en een gratis te downloaden e-book.

De witte tornado

In de jaren 60 was de reclame van het schoonmaakmiddel Ajax populair. ‘Als een witte tornado’ zou het in een hand om draai tegelwerk en vloeren van vet en vuil verwijderen. Diezelfde witte tornado kan ook op een heel andere manier ingezet worden als visualisatie tijdens het energetisch reinigen van je huis.

Het verloren zelf

Samen met een Franse vriendin was ik in Les Arques, een klein kunstenaarsdorpje in de buurt. Met name tijdens de overgangsperiode naar de herfst is het strijklicht van de late avondzon over het landschap en de huizen prachtig. Mijn oog viel op deze boom, de ene helft al in de schaduw en de andere helft nog net door de zon beschenen.

Flexibel

We leven in een wereld die steeds meer gaat lijken op een soort snelkookpan, een emotionele achtbaan. Het zijn vooral conflicterende energieën die zich zowel op individueel niveau als op collectief niveau aandienen.

Het zijn juist uitdagende tijden voor flexibele, empathische, liefdevolle lichtbrengers als hooggevoelig mens. Ook als je je weinig of helemaal niet verdiept in de wereldpolitiek, geen televisie kijkt, geen kranten leest, je jezelf bewust minder op de sociale media begeeft, is de onbalans in het collectieve veld voelbaar. Niemand kan voorspellen hoe onze samenleving er straks uit gaat zien. Dat we op een kantelpunt staan, is duidelijk. En het begint altijd bij ons zelf.

Opnieuw wortel schieten

Ze is dit jaar 85 geworden. Met groene vingers en veel liefde toverde ze nog op hoge leeftijd haar achtertuintje om tot een weelderige groente-, fruit- en bloementuin. Een plek waar nog steeds een aardappelboer aan de deur komt. ’S ochtends zit ze op de bank in haar woonkamer en ziet ze elk seizoen de mensen voorbij lopen of hollen om op tijd de trein te halen. In de winterperiode diep in hun winterjas gedoken. En vlakbij het stationnetje ligt een grote vijver met een wandelpad en hoge bomen. Om haar lichaam fit te houden, de buitenlucht op te snuiven en de seizoenen in zich op te nemen, liep ze tot voor kort daar vaak dagelijks een rondje.

Een streep door de rekening

Twintig jaar geleden was zij nog manager bij een redelijk groot softwarebedrijf en hij werkzaam als advocaat. Tijdens vakanties waren ze al een aantal keren in de Lot geweest. Op een dag werden ze op slag verliefd op een grote boerderij, flink wat grond en bijgebouwen.

Hoe houd je focus?

De vakantie voorbij geniet je nog na, denk je terug aan die zalige momenten van diepe ontspanning en genieten. Je hebt je in die periode waarschijnlijk ook van alles voorgenomen om je leven ‘te verbeteren’, je focus te verleggen naar zaken die er werkelijk toe doen. En de eerste dagen dat je gebruikelijke dagritme weer begint, probeer je dat vakantiegevoel en je goede voornemens vast te houden. Na een week constateer je dat je nagenoeg alle opgedane rust en energie weer bijna kwijt bent en al snel verval je weer in de mentale valkuil van het rennen en hollen met als het ware gesloten ogen langs alle waardevolle momenten in het leven.